Zoals ik hiervoor al beschreven heb, wil ieder mens, op welke manier dan ook, aandacht. Het is een natuurlijk behoefte van mensen om gezien en gehoord te willen worden. Mensen die ouder worden en mensen die een beperking hebben, ervaren vaak dat ze niet de aandacht krijgen waar ze behoefte aan hebben. Helaas is dat in onze maatschappij een automatisme geworden: men gaat er simpelweg vanuit dat seksuele behoeften niet voorkomen bij ouderen en al helemaal niet bij mensen met een beperking. Uit gesprekken met mensen met een beperking heb ik geleerd dat zij zich vaak schamen om aan te geven dat ook zij behoefte hebben aan een knuffel en lichamelijke intimiteit. Die schaamte komt voort uit het taboe dat er – helaas nog steeds – rust op seksualiteit als het gaat om mensen met een beperking. Ouders en/verzorgers staan er vaak niet bij stil dat zorg niet alleen bestaat uit hulp bij het wassen, aankleden en eten geven. En als men er al bij stilstaat, is het onderwerp seksualiteit moeilijk bespreekbaar.

Daardoor wordt er in de meeste gevallen uit misplaatste schaamte niets met de behoeften van de betreffende persoon gedaan. Het resultaat is dan dat er grote frustraties kunnen ontstaan.